پشت سکوت کودک، شاید اوتیسم پنهان شده باشد!

فرزانه حسین‌پور
روانشناس

اختلال طیف اوتیسم از جمله اختلال‌هایی است که این روزها زیاد از ابتلای به آن می‌شنویم. اختلالی که یکی از چالش‌های مهم در حوزه سلامت روان است و بر رشد اجتماعی، ارتباطی و رفتاری فرد مبتلا، تأثیر می‌گذارد.

به گزارش پایگاه خبری سازمان نظام روان‌شناسی و مشاوره ایران، اختلال اوتیسم معمولا در ۳ سال اول زندگی بروز می‌کند و علائم آن در شدت‌های متفاوت ظاهر می‌شود. از مهم‌ترین نشانه‌های اوتیسم می‌توان به مشکلات در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، دشواری در درک احساسات دیگران، علایق محدود و رفتارهای تکراری اشاره کرد.

برخی کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به صدا، نور یا لمس حساسیت بیش از حد نشان دهند، در حالی که برخی دیگر واکنش اندکی به محرک‌های محیطی دارند. علت دقیق بروز اوتیسم هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما پژوهش‌ها نشان می‌دهند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی در شکل‌گیری اوتیسم نقش دارند. عواملی مانند سابقه خانوادگی، مشکلات دوران بارداری، یا قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی می‌توانند احتمال بروز این اختلال را افزایش دهند.

در صورت عدم تشخیص و مداخله به‌موقع، اوتیسم می‌تواند بر تحصیل، روابط اجتماعی و استقلال فرد در بزرگسالی اثر بگذارد. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد که مداخله‌های زودهنگام، آموزش مهارت‌های ارتباطی و حمایت خانواده، می‌تواند کیفیت زندگی این افراد را به‌طور چشمگیری بهبود بخشد.

روانشناسان تأکید دارند که نقش والدین و اطرافیان در شناسایی زودهنگام علائم این اختلال بسیار حیاتی است. مشاهده رفتارهای غیرمعمول مانند عدم تماس چشمی، بی‌توجهی به نام خود یا بازی‌های تکراری باید جدی گرفته شود و ارزیابی تخصصی توسط روان‌شناس یا روان‌پزشک انجام گیرد.

درمان اوتیسم شامل آموزش‌های رفتاری، گفتاردرمانی، کاردرمانی و در برخی موارد دارودرمانی است. هدف درمان، کمک به بهبود مهارت‌های اجتماعی، افزایش ارتباط مؤثر و کاهش رفتارهای چالش‌برانگیز است. در نهایت، جامعه و خانواده‌ها باید بدانند که افراد دارای اوتیسم، توانایی‌های منحصربه‌فردی دارند و با درک، پذیرش و حمایت، می‌توانند زندگی موفق و مستقلی را تجربه کنند.

انتهای پیام