سندرومی برای انسانهایی با قلب بزرگ
فرزانه حسین پور
روانشناس
سندرم داون یکی از شایعترین اختلالات ژنتیکی است که بهدلیل وجود یک کروموزوم اضافه در جفت بیستویکم به وجود میآید. این تغییر ژنتیکی از زمان تشکیل جنین اتفاق میافتد و باعث بروز ویژگیهای ظاهری و ذهنی خاص در فرد میشود.
به گزارش پایگاه خبری سازمان نظام روانشناسی و مشاوره ایران، شیوع سندرم داون در جهان به طور میانگین حدود یک نوزاد در هر ۷۰۰ تولد زنده است. در ایران نیز آمارها نزدیک به همین میزان گزارش شده است. احتمال بروز این سندرم با افزایش سن مادر، بهویژه بالای ۳۵ سال، بیشتر میشود، اما میتواند در هر بارداری رخ دهد. در واقع، افراد مبتلا به این سندرم به جای ۴۶ کروموزوم، ۴۷ کروموزوم دارند.
علت اصلی سندرم داون اشتباه طبیعی در تقسیم سلولی است که به وجود یک نسخه اضافی از کروموزوم ۲۱ منجر میشود. این اختلال وراثتی نیست و در بیشتر موارد بهطور تصادفی اتفاق میافتد.
افراد مبتلا به سندرم داون معمولا ویژگیهای چهرهای خاصی دارند مانند چشمهای کشیده، صورت پهن، گردن کوتاه و توان عضلانی پایین. از نظر ذهنی، سطح هوش آنها معمولا پایینتر از میانگین است و ممکن است در گفتار، یادگیری و مهارتهای حرکتی کندتر پیشرفت کنند. علاوه بر این، احتمال ابتلا به مشکلات قلبی، تیروئید، شنوایی و بینایی در آنها بیشتر است.
درمان قطعی برای سندرم داون وجود ندارد، اما مداخله زودهنگام میتواند کیفیت زندگی این افراد را بهطور چشمگیری بهبود دهد. گفتاردرمانی، کاردرمانی، فیزیوتراپی و برنامههای آموزشی ویژه میتوانند تواناییهای فرد را تقویت کنند و او را برای زندگی مستقلتر آماده سازند.
نقش خانواده و جامعه در روند درمان بسیار مهم است. خانواده باید با پذیرش کامل، محبت، صبر و آموزش مناسب، کودک را در مسیر رشد همراهی کند. جامعه نیز باید با آگاهی و حمایت، زمینه حضور فعال این افراد در آموزش، اشتغال و فعالیتهای اجتماعی را فراهم کند. نگاه مثبت، احترام و پذیرش از سوی اطرافیان، مهمترین عامل در پیشرفت و سلامت روانی افراد دارای سندرم داون است.
در پایان، باید بدانیم که افراد دارای سندرم داون، با وجود تفاوتهایشان، توانایی عشق ورزیدن، یادگیری و پیشرفت را دارند و آنچه بیش از هر چیز به آن نیاز دارند، پذیرش، حمایت و فرصت برابر از سوی خانواده و جامعه است.
انتهای پیام
