ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ

ﻣﯿﻨﺎ ﻧﻈﺮﯼ ﮐﻤﺎﻝ
روانشناس

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﻤﯿﺎﺭﯼ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽ توان ﮔﻔﺖ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻫﺎ، ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﻧﻘﺸﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﻤﻞ می‌کند.

ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﭘﺎﯾﮕﺎﻩ ﺧﺒﺮﯼ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﻣﺸﺎﻭﺭﻩ ایران، ﺩﺭ ﭘﯽ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭ ﺟﻨﮓ ۱۲ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺧﯿﺮ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ، ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺑﺮ ﻟﺰﻭﻡ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺗﺄﮐﯿﺪ می‌کنند. ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﯼ ﯾﮏ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﺫﺍﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﮐﺘﺴﺎﺑﯽ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎ می‌توانیم ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﭘﺮﺧﻄﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺷﺪﯾﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ بحران‌ها ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﯿﻢ.

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻫﺎﯼ ﮐﻠﯿﺪﯼ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻮﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﮐﺎﺭ ﺗﯿﻤﯽ ﺍﺳﺖ. ﻫﯿﭻ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﺗﯿﻢ، ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺍﻭﺳﺖ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺤﺮﺍﻥ، ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﻋﻤﻞ می‌کنند. ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ، ﻧﺸﺮ ﻓﺎﯾﻞ ﻫﺎﯼ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺧﻮﺩﻣﺮﺍﻗﺒﺘﯽ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻧﺸﺮ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻨﻔﯽ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﻌﺎﺕ، ﺍﺯ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻣﻬﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ.

ﺗﻨﻔﺲ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻤﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺮﻣﺰ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻋﻤﻞ می‌کند. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺑﺎ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻔﺴﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ می‌کنند. ﻣﺮﺩﻡ ﻧﯿﺰ می‌توانند ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﺎ ۴ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺩﻡ ۴ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺣﺒﺲ ﻧﻔﺲ ﻭ ۶ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎﺯﺩﻡ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ کنند. ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺗﺮﻣﺰ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﺎﯼ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻣﻬﻢ ﺑﻌﺪﯼ، ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﺑﺨﺶ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﭘﺬﯾﺮ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ، ﻣﺜﺎﻝ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻥ نمی‌توانند ﮐﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ می‌شود. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭ می‌شویم، ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﻨﯿﻢ، ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ می‌کند.

ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ، ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﺭﻧﺞ ﻋﻤﻞ می‌کند. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺁﺗﺸﻨﺸﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﻏﻠﺒﻪ می‌کند. ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺭ ﺭﻧﺞ ﯾﮏ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺤﺎﻓﻈﺘﯽ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺖ. ﻻﺯﻡ ﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺗﺮﻭﻣﺎﯼ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺛﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﻞ ﯾﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﭘﯿﮑﺮ ﻭﺍﺣﺪ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺮﻭﻣﺎ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺯﺧﻢ می‌شود. ﻋﻼﺋﻤﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ، ﮐﺎﺑﻮﺱ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺯﻭﺩﺭﻧﺠﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ، ﮐﺎﻣﻼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ. ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﻮﻓﻖ ﺩﺭ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮊﺍﭘﻦ، ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺁﻏﺎﺯ می‌شود. ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺬﻭﺭﺍﺕ ﺟﻤﻌﯽ، ﻫﻤﯿﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺳﺮﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﯿﺒﺪﯾﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﯽ ﺍﻣﻦ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻭ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﺍﻟﺘﯿﺎﻡ ﺍﺳﺖ.

انتهای پیام